Dr Richard Willstatter i Dr Hans Fisher otrzymali Nagrodę Nobla (w latach 1915 i 1930) w dziedzinie Medycyny i Chemii. Odkryli strukturę cząsteczkową ludzkiej krwinki czerwonej oraz chlorofilu. Badania wykazały, że chlorofil pobudza regenerację i wytwarzanie komórek oraz wspomaga rozbudowę układu odpornościowego.
Nobliści udowodnili, że jedyną różnicą pomiędzy ludzką krwinką czerwoną, a chlorofilem jest fakt, że w centrum cząsteczki chlorofilu znajduje się atom magnezu, podczas gdy w krwince czerwonej jest to atom żelaza. W takim przypadku chlorofil może być przydatny przy anemii i innych stanach związanych z niedoborami krwi.
Prof. Bernard Jensen, ekspert żywieniowy zauważył, że chlorofil pomaga przy obniżaniu stężenia toksyn pochodzących z pestycydów i leków, eliminując je z organizmu. Zdrowi ludzie mają wyższą zawartość krwinek niż chorzy. Tymczasem po spożyciu chlorofilu w grupie chorych zawartość krwinek również wzrosła, a stan zdrowia uległ poprawie.
Naukowiec Offen Kranz wykazał, że chlorofil działa bardzo korzystnie na chorych z wrzodami żołądka. Chlorofil uzupełnia działanie leków na wrzody żołądka przepisywanych przez lekarzy. Rozwiązuje problemy związane ze skórą, polepsza stan cery. New England Medical Journal podaje, że chlorofil jest pomocny w leczeniu problemów skórnych, a także zakażeń wewnętrznych. W American Journal of Surgery opublikowano odkrycia z Uniwersytetu Temple, dotyczące zastosowania chlorofilu w leczeniu ran chirurgicznych i innych zbliżonych stanów chorobowych.